Nastanak selefijskog pokreta u BiH

El Mudžahid je bila jedinica u sastavu 3. korpusa Armije BiH, osnovana po naređenju Rasima Delića 13. augusta 1993. godine. Bila je sastavljena od islamskihdobrovoljaca afro-azijskog porijekla, koji su na teritoriju BiH pod kontrolom vladinih snaga došli preko Hrvatske, nakon zločina nad bosanskim muslimanima s ciljem borbe protiv srpskih, a kasnije i hrvatskih snaga.

O jedinici iz pera autora portala Kavkaz Media. Poznatog po propagiranju selefizma.

Odred El Mudžahidin je bio sastavljen od dobrovoljaca iz cijelog svijeta, ponajviše iz arapskih država, dok su mu osnovu činili lokalni dobrovoljci. Ova jedinica ni po čemu nije odudarala od drugih jedinica Armije RBiH, osim u svom ozbiljnijem i potpunijem praktikovanju islamskih propisa. U toku izvođenja borbenih dejstava veliku pažnju su usmjeravali na način izvođenja borbenih dejstava, te na dosljednost načinu ratovanja poslanika islama Muhameda a.s. koji je veliku pažnju pridavao da svako onaj ko se bori ne izgubi svoju čast. Muslimanski borac (mudžahid) ne može i ne smije ubiti: žene, djecu, stare, nejake, a selefu ( prvim generacijama) je često ponavljao da se ne smiju ubijati ni životinje, niti sjeći palmina stabla. U vremenu kada odred nije bio u izvršenju borbenih dejstava velika pažnja se pridavala islamskoj naobrazbi pripadnika odreda, zbog čega su islamske propise poznavali mnogo bolje od pripadnika drugih jedinica Armije RBiH.

Stvaranje jedinice El Mudžahid se smatra de facto početkom selefizma u BiH. Na kraju rata jedinica ima 1700 vojnika a ne nekoliko stotina kako se to mislilo. Strani ratnici su po Dejtonskom dogovoru ima 90 dana da napuste BiH ali po komandi vrha BiH oni se smještaju u selo Biočinju. Strani borci su umjesto egzila dobili BH pasoše.

Zločini jedinice El Mudžahid

Da su mudžahedini, koji su se borili u sastavu bošnjačke Armije BiH, počinili stravične zločine nad Srbima i Hrvatima u Bosni i Hercegovini utvrdio je, u procesu protiv generala Rasima Delića, i Haški tribunal. Ratni komandant Glavnog štaba Armije BiH osuđen je na tri godine zatvora zbog toga što nije sprečio pripadnike jedinice „El mudžahedin” da okrutno postupaju prema zarobljenim Srbima. Osim njega, za ratne zločine mudžahedina do sada je osuđen samo Abduladhim Maktouf. Njega je sud BiH osudio na pet godina zatvora zbog učešća u otmici četvorice travničkih Hrvata i Srbina Dragoljuba Popovića, kome su mudžahedini u jesen 1993. u logoru Orašac ritualno odsekli glavu.

Postoje brojni dokumenti i svedočenja, pa i krivične prijave koje je Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srpske podnelo protiv boraca na Alahovom putu.

Prvo svedočanstvo o svireposti mudžahedina ostavili su oni i to u svom logoru, u Jablanici kod Tešnja, koji je u septembru 1992. godine zauzela Vojska Republike Srpske. Tu su pronađene fotografije mudžahedina sa odsečenim glavama trojice srpskih vojnika – Blagoja Blagojevića, Brane Đurića i Nenada Petkovića. Od tada pa do kraja rata, mudžahedini su nemilosrdno ubijali zarobljene vojnike i civile, i Srbe i Hrvate.

Prema Srbima su posebno bili okrutni pred kraj rata, kada se gubi trag grupi od 64 srpska borca i civila zarobljena na Ozrenu. Tu su, pored ostalog, odsecanjem glava ubili Momira Mitrovića, Predraga Kneževića i Gojka Vujičića. Tela sedmorice na Ozrenu zarobljenih srpskih boraca nađena su pretprošle godine. Patolog dr Željko Karan je utvrdio da su oni ubijeni oštrim predmetima – najverovatnije sabljama. Dva skeleta su bila kompletna, a ostali su bili obezglavljeni.

Na šta su u julu i septembru 1995. godine ličili Ozren i Vozuća, sarajevskim „Danima” je pre dve godine ispričao Adnan Mešanović, bivši borac odreda „El mudžahedin”, koji je kasnije postao protivnik i radikalnog islamizma i nasilja. Ističući da nije učestvovao u borbama na Ozrenu i za Vozuću, on je rekao: „Izađem, na primer po doručak, zaobiđem ovde uvo, onde glavu, tamo trup”. O okrutnosti mudžahedina postoji i svedočanstvo Rade Dragičević, kojoj su trojica Alahovih ratnika 28. decembra 1992. godine u Donjoj Bioči kod Ilijaša, pred njom, silovala i ubila devetogodišnju kćerku Mirjanu.

Bezobzirnost mudžahedina osetili su i Hrvati, pogotovo u srednjoj Bosni. Početkom 1993. godine, mudžahedini su, prema svedočenju Ali Ahmeda Ali Hamada – teroriste pokajnika, u Gučoj Gori zaklali dvadesetak Hrvata, čija su tela posle isekli motornim pilama. Ali Hamad nije učestvovao u napadu na Guču Goru, a o zločinu nad Hrvatima pričao mu je Abu Mina. Početkom juna mudžahedini su streljali tridesetak Hrvata iz sela Maline i Bikoše, koji su predali Armiji BiH. Zlodela mudžahedina nad Hrvatima istraživao je hrvatski publicista Ivica Mlivončić. U njegovoj knjizi „Zločin sa pečatom” opisani su i zločini nad zarobljenim Hrvatima u Miletićima, Maljinama i Buhinim kućama, u kojima su učestvovali i mudžahedini.

Bugojanski Hrvat Željko Miloš je verovatno jedini zarobljenik koji je uspeo da pobegne mudžahedinima. On je sa još 25 Hrvata bio odveden u selo Rostovo, u kojem je bio centar za obuku boraca na Alahovom putu. O onome što je video i doživeo u Rostovu, Miloš je zagrebačkom „Globusu” rekao: „Mudžahedini obuku završavaju ubijanjem zarobljenika. Na taj način, kažu, stiču iskustvo smrti i oslobađaju se obzira prema životu”.

izvor : politika.rs